Hoort Rusland bij Europa ? door Marc JANSEN in Internationale Spectator, mei 2006.

Hoort Rusland bij Europa ? Het is een vraag die Russen al eeuwenlang bezighoudt.

Rusland is vóór alles orthodox, vonden de negentiende-eeuwse slavofielen; de panslavisten benadrukten het Slavische, de euraziërs het Euraziatische karakter van hun land: allemaal iets anders dus dan gewoon Europees. De ‘westerlingen’, aan de andere kant, meenden dat hun land het westerse, Europese voorbeeld moest volgen. De denkbeelden van de communisten waren wel van Europese origine, maar onder hen raakte de Sovjetunie juist buiten de Europese hoofdstroom. Daarna wilde Gorbatsjov graag dat Rusland weer werd toegelaten tot het ‘Europese huis’, en Jeltsin volgde hem daarin, tot zijn ‘atlanticisme’ meer plaats ging maken voor ‘eurazisme’. Als je op zijn uitspraken afgaat,heeft de huidige Russische president Poetin opnieuw een ‘Europese keuze’ gemaakt. ‘Rusland is natuurlijk een ongewoon divers land, maar wij maken deel uit van de West-Europese cultuur,’ zo verklaarde hij in 2000. ‘Waar onze mensen ook wonen, in het Verre Oosten of in het Zuiden, wij zijn Europeanen.’1

EU-lid of niet

Cultureel, geografisch: er zijn argumenten genoeg om Rusland een Europees land te noemen. Maar politiek liggen de zaken minder duidelijk. EUropa lijkt ons continent aan het begin van de 21ste eeuw haast te heten, het territorium van de EU of Europese Unie; wat daarbuiten valt, hoort er niet echt bij. De wachtkamer is goed gevuld; Roemenië en Bulgarije zitten vooraan en voelen de hete adem van de andere Balkan-landen en Turkije in de nek,en ook Oekraïne en Moldavië staan te popelen. Rusland echter heeft geen serieuze ambitie om EU-lid te worden. Want dan zou het beperkingen op zijn soevereiniteit moeten accepteren, en dat is niet in overeenstemming met de status van grote mogendheid die het zichzelf blijft toedenken. ‘Als een wereldmogendheid die zich uitstrekt over twee continenten, moet Rusland zijn vrijheid behouden om zijn binnen- en buitenlandse politiek te bepalen en vorm te geven, evenals zijn status en voordelen als een Euraziatische staat en het grootste GOS-land en de n standpunten en activiteiten in internationale organisaties,' heette het oktober 1999 in een officieel stuk over de relatie tot de EU.

De EU zit trouwens ook niet op Rusland te wachten. Europese Commissie-voorzitter Prodi vond in 2002 het land gewoonweg te groot voor de EU.3 In het ‘Groter Europa’-initiatief uit 2003 verkoos de Europese Commissie Rusland en andere landen aan de oostrand van het continent, zoals Oekraïne en Moldavië (Wit-Rusland onder de ‘laatste Europese dictator’ Loekasjenko valt er vooralsnog buiten), evenals landen ten zuiden van de Middellandse Zee om te vormen tot een ‘ring van vrienden’ met ruimere toegang tot de EU-markt, maar zonder het perspectief van EU lidmaatschap. Deze ‘Nabuurschapspolitiek’ van de EU wil niet verdergaan dan de desbetreffende landen ‘op maat gesneden gemeenschappelijke strategieën’ aan te bieden.4 Het in maart 2006 door het Europese Parlement voorgestelde 'B-lidmaatschap'voor landen als Oekraïne is hiervan een variant.

Ook in deze Nabuurschapspolitiek stelt Rusland geen belang. Om toch geen buitenstaander op het continent te worden, is het Poetins verklaard doel te bouwen aan een ‘verenigd Groter Europa’ dat zowel de EU als Rusland omvat, met een gemeenschappelijk veiligheidssysteem en een vrijhandelszone; door middel van een ‘strategisch partnerschap’ met de EU moet dit doel naderbij worden gebracht. Boven een nabuurschapsstatus prefereert Rusland dus een speciale relatie, die reizen naar EU-landen zonder visum mogelijk maakt, ruime toegang biedt tot de gemeenschappelijke markt en Rusland een stem geeft in de besluitvorming van de EU, vergelijkbaar met zijn stem in de besluitvorming van de NAVO; maar de EU staat zeer gereserveerd tegenover deze avances van het buurland met de in haar ogen autoritaire tendensen.

Een toenemende integratie van de economieën van Rusland en de EU zou ook een vérgaande aanpassing van de desbetreffende Russische wetgeving aan het acquis communautaire van de EU nodig maken, maar het zijn voorlopig voornamelijk woorden.

Onofficieel wordt er in Rusland ook wel gepleit voor verdergaande integratie. Zo meende de Russische Adviesraad voor Buitenlandse en Defensie-Politiek in 2001 dat Rusland binnen tien tot vijftien jaar (dus tussen 2011 en 2016) een EU-lidmaatschap
moet gaan overwegen.5 Ook de politieke analist Dmitri Trenin constateert dat Rusland door de onrust in het islamitische zuiden en de Chinese uitdaging in Europese richting wordt geduwd. Omdat de EU bovendien de grootste handelspartner en buitenlandse investeerder is, moet Rusland in zijn ogen zijn Europese identiteit benadrukken en streven naar geleidelijke integratie in een Groter Europa. Al is
een EU-lidmaatschap voorlopig niet aan de orde, het moet volgens Trenin ‘nu een fundamentele keuze maken. Het moet toelating tot de Europese Unie een doelstelling maken van de lange-termijnpolitiek.’ Dat houdt in integreren, niet pogen te domineren.
Het betekent dat ook de EU de deur moet openhouden voor een uiteindelijk Russisch lidmaatschap, op een termijn van zo’n 30 jaar, dus rond 2032.6 Maar dit is dus niet Ruslands officiële standpunt.

Bilaterale relaties

Bilaterale relaties met afzonderlijke EU-landen komen Moskou vaak beter uit, en die landen laten daarbij doorgaans weinig gemeenschappelijks zien. Binnen de EU verschilt de kijk op Rusland van land tot land, helemaal sinds de uitbreiding in 2004 met een groep landen die zich recent hadden losgemaakt uit het sovjet-blok, waaronder drie voormalige sovjet-republieken. De Russen zijn nogal cynisch over
deze uitbreiding. Een gezaghebbend weekblad zag er Amerikaanse manoeuvres achter en schreef dat de EU hiermee ‘een hele kudde pro-Amerikaanse Trojaanse paarden’ had binnengekregen; Rusland moest nu binnen de EU zijn vrienden uitzoeken, zoals Duitsland en Frankrijk, en de rest met economische methoden (zoals de gaskraan) dwingen ‘Rusland te respecteren’.7 De Amerikanen toonden inderdaad grote waardering voor dit ‘nieuwe Europa’, in de woorden van minister van defensie Rumsfeld.
De Oost-Europeanen, vooral de Balten en de Polen, blijven beducht voor hun grote oosterbuur, en stellen voor de veiligheid jegens Rusland meer vertrouwen in de Verenigde Staten en de NAVO dan in de EU.
Van het ‘oude Europa’ (om Rumsfelds terminologie aan te houden) ziet Frankrijk Rusland juist als bondgenoot en tegenwicht tegen de Verenigde Staten, terwijl Duitsland Rusland vooral ziet als belangrijke economische partner en gasleverancier.
Ook Italië was onder Berlusconi nogal Russisch-gezind, terwijl Groot-Britannië meer in het midden zit. Zo waren Frankrijk en Duitsland in 2003 eensgezind met Rusland in hun afkeuring van de door de Amerikanen geleide oorlog in Irak; een bijkomend effect was dat Ruslands Europese partners voortaan veel van hun kritiek ten aanzien van de oorlog in Tsjetsjenië inslikten. De speciale relatie tussen Rusland en Duitsland (en tussen Poetin en toenmalig bondskanselier Schröder) werd in september 2005 onderstreept met de ondertekening van een contract om de door de Russische staat gecontroleerde energiegigant Gazprom via een pijpleiding door de Oostzee direct gas te laten leveren aan Duitsland, daarbij EU-partners als Polen en de Baltische landen
passerend. De indruk dat Rusland zich de warme belangstelling van Frankrijk en Duitsland graag laat aanleunen, werd bevestigd toen ter gelegenheid van de 750ste verjaardag van Kaliningrad (Königsberg) in juli 2005 wél de Franse en Duitse leiders werden uitgenodigd, maar niet die van buurlanden Polen en Litouwen.

De samenwerking kent echter grenzen. Zo is Frankrijk met zijn protectionisme gekant tegen verzachting van het harde EU-standpunt inzake Ruslands geambieerde lidmaatschap van de Wereldhandelsorganisatie, en ook sceptisch ten aanzien van Moskous eis een grotere rol in de besluitvorming van de EU te spelen.8 En onder Schröders opvolger Merkel laat Duitsland de Russische belangen minder prevaleren.

Partnerschapovereenkomst

Ruslands belangstelling voor de Europese Unie steeg pas laat boven het niveau van algemene woorden uit. Onder Jeltsin was de aandacht geconcentreerd op de Verenigde Staten en de NAVO. Maar het Russische NAVO-beeld was negatief, dus leek elk alternatief te verkiezen. Bovendien paste de EU in Ruslands concept van een multipolaire wereld, als tegenwicht tegen de al te machtige Verenigde Staten. Dat de
Baltische landen ook kandidaat stonden voor de EU, was vervelend, maar van ondergeschikt belang.
West-Europa van zijn kant was niet langer beducht voor de Russische agressie en zag eerder een gevaar in Ruslands zwakte en in export van instabiliteit. Economisch heeft Rusland al helemaal belang bij een goede relatie met West-Europa, dat een enorme markt voor produkten te bieden heeft: vóór de uitbreiding van 2004 was de EU met c. 40% van de buitenlandse handel al Ruslands grootste handelspartner, daarna werd dat zelfs 54%. Verder levert de EU tweederde van Ruslands buitenlandse investeringen. Maar de economische relatie is wel uiterst eenzijdig: afgezien van gas en olie heeft Rusland voor de EU met slechts 4% van de buitenlandse handel
economisch weinig belang (voor de energie-import gaat het om 15 tot 20%).

Sinds Finlands toetreding in 1995 grenst de EU direct aan Rusland. In het jaar daarvóór werd een Partnership and Cooperation Agreement (PCA) gesloten, die in 1996 werd geratificeerd door het Russische parlement, en (na uitstel door de oorlog in
Tsjetsjenië) eind 1997 door de EU. De PCA geldt voor een termijn van tien jaar, tot eind 2007, maar kan worden verlengd; de Russen prefereren echter een geheel nieuwe overeenkomst. De PCA houdt handelsliberalisering in, waarbij de EU-tarieven voor Russische export met tweederde zijn verlaagd, terwijl Rusland aanzienlijk hogere tarieven mocht behouden voor Europese produkten (de EU handhaafde wel ‘antidumping restrictions’ op 15 produkten). Tweemaal per jaar vindt topoverleg tussen Rusland en de EU plaats, in aanwezigheid van de Russische president, de voorzitter van de EU-trojka en de voorzitter van de Europese Commissie, met daarnaast ook regelmatig bijeenkomsten op lager niveau. In mei 2002 kende de EU Rusland de status van ‘markteconomie’ toe, en reduceerde het aantal ‘antidumping cases’ tegen Rusland, waar het ging om de beschuldiging van het verkopen van goederen onder de marktwaarde; Rusland van zijn kant kondigde aan geleidelijk zijn handelsrestricties te elimineren.

Rusland zou het liefst visumvrij verkeer met de EU onderhouden, en de invoering van het Schengenakkoord in de nieuwe EU-landen in Oost-Europa was dus een steen des aanstoots. De ‘visummuur’ als gevolg van Schengen wordt aangemerkt als een soort nieuw ijzeren gordijn, maar dan meer naar het oosten.9 ‘Schengen mag, kan en moet niet betekenen dat er een soort Berlijnse muur om Rusland komt te liggen,’ verklaarde Poetin in mei 2003 op de EU-Rusland-top.10 Heel concreet sneed het de Russische exclave Kaliningrad af van de rest van Rusland, zodat voor verkeer heen en weer door Schengenlanden als Polen en Litouwen nu visa nodig werden. In 2002 werd een compromis bereikt, dat bepaalde dat hiervoor geen visum, maar wel een speciaal
reisdocument was vereist. Een ander probleem voor Kaliningrad is de toenemende economische ongelijkheid in vergelijking tot zijn buren. In 1999 noemde Poetin de provincie nog een ‘gidsregio in het kader van de Europees-Russische samenwerking’,11
maar in de praktijk blijft zij ver achter bij de snelle economische groei van de Baltische landen, wat haar mogelijk zou kunnen aanzetten tot een streven naar meer autonomie, zo niet afscheiding. Vandaar pleidooien om Kaliningrad meer vrijheid te geven teneinde buitenlandse investeringen uit de EU aan te trekken.12
Met de EU-uitbreiding voor de deur verzette Rusland zich er begin 2004 tegen dat de PCA nu automatisch ook voor de tien nieuwe EU-lidstaten zou gaan gelden, want dan zou Rusland hier bestaande handelsvoordelen verliezen. Maar de bezwaren werden op het laatste moment ingeslikt.

‘Gemeenschappelijke ruimten’ en ‘routekaarten’

In mei 2003 werden op de halfjaarlijkse top van de EU met Rusland in Sint-Petersburg in het kader van de PCA vier zg. ‘gemeenschappelijke ruimten’ gecreëerd ter verdieping van de integratie: een economische ruimte; een ruimte op het gebied van
vrijheid, veiligheid en recht; een ruimte met betrekking tot externe veiligheid; en een ruimte betreffende onderzoek, onderwijs en cultuur. Ruimte is een groot woord: Russen spotten wel dat ze vooral worden gekenmerkt door leegte.13 Twee jaar later
werden op de Moskouse top nogal vage ‘routekaarten’ (road maps) aangenomen om deze ruimten te bereiken. Tot de economische doelstellingen behoort het creëren van een open en geïntegreerde markt tussen de EU en Rusland, het slechten van handels- en
investeringsbarrières en het bevorderen van hervormingen en concurrentie. Maar het verwezenlijken van een Gemeenschappelijke Europese Economische Ruimte is meer een ambitie van Rusland dan van de EU. Onder externe veiligheid valt samenwerking ter beheersing van de ‘bevroren conflicten’ in Transnistrië, Abchazië, Zuid-Ossetië en Nagorny Karabach, een potentiële bron van instabiliteit aan de randen van de EU; in alle vier geldt een wapenstilstand, maar Rusland verkiest handhaving van de status-quo boven voortgang in de richting van een duurzame politieke oplossing, en het wil de EU er liever buiten houden. De EU vindt directe betrokkenheid meer op de weg van de OVSE liggen en beschikt ook niet over machtsmiddelen om zulke kwesties naar haar hand te zetten; haar ‘soft power’ wordt in Rusland niet erg serieus genomen. Er zijn
plannen om twintig miljoen euro toe te wijzen voor de ontwikkeling van de Noord-Kaukasus en er wordt ook nagedacht over een mogelijke EU-rol bij peacekeeping in de regio. Maar Europese pleidooien voor respectering van de mensenrechten in Tsjetsjenië
beantwoordt Rusland steevast met de beschuldiging dat de nieuwe EU-landen Letland en Estland hun Russisch-talige minderheid discrimineren.
Tot groot ongenoegen van Rusland bemiddelde de EU eind 2004 in Oekraïne, nadat beschuldigingen van verkiezingsfraude ten gunste van Ruslands favoriet Janoekovitsj in de presidentsverkiezingen daartot een impasse hadden geleid; Rusland zag dit als
verkapte steun voor de meer Westers-gezinde kandidaat Joesjtsjenko, die dank zij de ‘oranje revolutie’ nu inderdaad won. De tussenkomst ging vooral uit van Polen en de Baltische landen, veel andere EU-landen waren sceptischer. Deze meningsverschillen overschaduwden de top van de EU met Rusland in november 2004 in Den Haag (met Nederland als EUvoorzitter).
Rusland was er boos over dat het Westen zijn traditionele invloedssfeer binnendrong. Maar de door de EU na de oranje revolutie aan de dag gelegde reserve om landen als Oekraïne een lidmaatschap in het vooruitzicht te stellen, geeft Rusland nieuwe kansen voor toenadering tot zulke ‘perspectiefloze’landen in Europa’s ‘grijze zone’.

Op de Londense top in oktober 2005 kreeg Rusland van de EU enige versoepeling van de visumprocedures gedaan: de EU beloofde de visumrestricties voor Russische diplomaten, studenten en zakenlieden voor elf lidstaten te verzachten. In ruil eiste de EU ondertekening van een ‘re-admission agreement’, die Rusland verplichtte alle illegale immigranten terug te nemen die de EU via Russisch grondgebied waren binnengekomen, ook niet-Russische burgers.
Op dezelfde top zegde Poetin de EU een stabiele energielevering toe, een essentieel issue in de wederzijdse betrekkingen. Thans betrekt de EU al ongeveer een kwart van haar gas uit Rusland, en ook voor olie wordt de EU bij de toenemende vraag steeds afhankelijker van Rusland. De Baltische landen en Finland halen hun aardgas vrijwel volledig uit Rusland, terwijl Hongarije, Tsjechië, Slowakije en Griekenland dat voor ongeveer driekwart doen.
Voorts is het Russische aardgas ook goed voor ruim een derde van het verbruik in Duitsland. Rusland poogt ook enige invloed te krijgen in de Europese infrastructuur op het gebied van energie. De gevaren van deze afhankelijkheid kwamen duidelijk aan het licht bij het gasconflict tussen Rusland en Oekraïne rond de afgelopen jaarwisseling: toen Gazprom tijdelijk de gaskraan naar Oekraïne afsloot, nam ondanks Poetins garantie ook de aanvoer naar enkele EU-landen aanzienlijk af; de meeste pijpleidingen naar Europa lopen immers nog door Oekraïne. Men ging zich afvragen of Rusland in de toekomst ook tegenover de EU energielevering als politiek instrument
zou kunnen inzetten.

Perspectieven

De Russen vinden de lopende partnerschapsovereenkomst (PCA) met de EU niet voldoen, en willen deze na verstrijken eind 2007 uitbreiden tot een ‘strategisch partnerschap’ met een politieke unie en een vrijhandelszone om de onderlinge toenadering en integratie te versnellen.14 Maar tot hun ongenoegen wordt daarmee weinig voortgang geboekt, want niet iedereen is enthousiast over de plannen.
Volgens critici wil Moskou een nauw met Rusland verbonden Europese veiligheidszuil ontwikkelen, met een verminderde rol van de Verenigde Staten. Door middel van een strategisch partnerschap met de EU zou Rusland ernaar streven ‘de NAVO overbodig
te maken, de kleinere Oost-Europese staten te marginaliseren en de Amerikaanse invloed te beperken’.15 Rusland zou tot op de dag van vandaag uit zijn op politieke en economische overheersing van zijn voormalige satellieten in Oost-Europa, om de
regio te gebruiken ‘als springplank voor economische expansie naar het westen’.16

Poetin noemt hechte samenwerking met de EU een van zijn doelstellingen, op voorwaarde dat de EU rekening houdt met Ruslands belangen in de post-sovjetzone.17 Beschouwers bespeuren echter weinig voortgang en zien in de verhoudingen tussen de EU en Rusland ‘vaak meer retoriek dan inhoud’;18 het partnerschap zou strategische visie missen.19 Moskou meent voortdurend tegen een bureaucratische muur op te lopen.20 Trenin constateert een stagnatie in de onderlinge verhoudingen, met eensgezindheid alleen over algemeenheden. De relatie tussen de EU en Rusland wordt ook wel als een ‘leegte’ gekarakteriseerd.21 De invloedrijke Russische buitenland-specialist Sergej Karaganov neemt zelfs het woord ‘crisis’ in de mond: ‘Vier “routekaarten” kunnen het gebrek aan werkelijke toenadering en aan begrip van het doel van deze toenadering niet verhullen, net zo min als het feit dat de Europese Commissie een politiek van harde wedijver volgt ten aanzien van Rusland.’22 Gezien de keiharde manier waarop de EU onderhandelingen met Rusland voert, kan gemakkelijk de indruk ontstaan dat de EU ‘Rusland ziet als een vijandige rivaal die moet worden verzwakt’, aldus Karaganov.

Hoewel Rusland een normale dialoog met hen wenst, keren de nieuwe Oost-Europese EU-lidstaten zich tegen hun oosterbuur. Derhalve geeft Rusland de voorkeur aan bilaterale betrekkingen met een aantal EU-landen. Het ziet de EU weliswaar als een
natuurlijke partner, maar die moet dan wel openstaan voor een strategische, mogelijk zelfs politieke alliantie met Rusland. Nu wordt de EU in geopolitiek opzicht irrelevant, ten nadele ook van Rusland. Bijgevolg moet Rusland ‘voorlopig een pauze inlassen in zijn dialoog met de EU’.23 Westerse wetenschapslieden bevestigen dat de wisselwerking tussen de EU en Rusland oppervlakkig is en vol wederzijds onbegrip: Rusland beziet de EU vanuit het perspectief van de multipolariteit, met als doel het
uitbuiten van de tegenstellingen binnen de Westerse wereld; daarbij treedt het vaak weinig diplomatiek op en poogt door te dreigen dingen voor elkaar te krijgen.24

Er is een wereld van verschil tussen de EU en Rusland. Rusland heeft vooral respect voor concurrenten die ontzag inboezemen, terwijl de EU bestaat bij gratie van samenwerking en overleg; zij beschikt over ‘soft power’ veeleer dan harde machtsmiddelen. De economische en financiële kracht van de EU valt niet zo gemakkelijk om te zetten in politieke invloed, terwijl de instrumenten die de EU ten dienste staan, in concrete situaties (zoals de ‘bevroren conflicten’, de oorlog in Tsjetsjenië of het autoritaire gedrag van de Wit-Russische dictator Loekasjenko) niet zo snel tot tastbare resultaten leiden. Mooie woorden over gemeenschappelijke ruimten en routekaarten ten spijt, wint wantrouwen het dan al gauw.

Noten

1 R. Service, Russia: Experiment with a people, Cambridge, MA, 2003, blz. 167; uitgebreider hierover: V. Ronin, ‘Rusland: buiten Europa?’, in: Internationale Spectator, juli/augustus 2004, blz. 368-376.
2 D. Johnson & P. Robinson (red.), Perspectives on EU-Russia relations, Londen, 2005, blz. 58-59.
3 Reuters, 27 november 2002.
4 Osteuropa, 2004, no. 4, blz. 10.
5 Moskovskië novosti, 2001, no. 40.
6 D. Trenin, The end of Eurasia: Russia on the border between geopolitics and globalization, Washington DC, 2002, blz. 291, 324.
7 Argoementy i fakty, 2005, no. 27.
8 Financial Times, 5 april 2003.
9 Bijv. H. Grabbe, ‘The implications of EU enlargement’, in S. White e.a. (red.), Developments in Central and East European politics, 3, Basingstoke, 2003, blz. 253-266, in het bijzonder blz. 265.
10 de Volkskrant, 2 juni 2003.
11 Service, a.w. noot 1, blz. 273.
12 D. Trenin, Russia, the EU and common neighbourhood, Centre for European Reform, september 2005.
13 Johnson & Robinson, a.w. noot 2, blz. 29.
14 NRC Handelsblad, 1 juni 2005; RIA Novosti, 2 september 2005.
15 J. Bugajski, Cold Peace: Russia’s new imperialism, Westport, CT, 2004, blz. 223.
16 Ibid., blz. 138.
17 The Moscow Times, 6 september 2005.
18 Johnson & Robinson, a.w. noot 2, blz. 11.
19 Ibid., blz. 21.
20 Ibid., blz. 76.
21 Transitions Online, 10 oktober 2005.
22 Rossijskaja gazeta, 23 september 2005.
23 NRC Handelsblad, 31 oktober 2005.
24 M. Skak, The mismatch of Russia and the EU as actors in a globalized world, Johnson’s Russia List, no. 9265 (12 oktober 2005).